Op de helft!

Er zit alweer anderhalve maand op in Zuid-Afrika en dat betekent dus dat ik op de helft zit! Nog anderhalve maand vol avontuur staat mij te wachten.

De dinsdag na mijn laatste update was er kleding verkoop op Palm Tree. Een groot deel van de gedoneerde kleding, wordt op deze dag verkocht aan mensen uit de township voor 1 Rand per stuk (6 eurocent). De kledingverkoop begon om 9uur s'ochtends. Een groep fanatieke vrouwen stond om half 8 al voor de poort (in de regen)! Toen het hek open ging rende iedereen dan ook naar binnen om als eerst wat moois uit te zoeken. Het was een kippenhok vol gillende zulu dames, maar het was een erg bijzondere ervaring. Zo zie je dus maar, oude kleding naar de kledingcontainer!! Op projecten zoals deze zijn ze er blij mee. Toen de laatste vrouwen met dozen vol kleding op hun hoofd terug liepen, konden we weer opruimen en was het grootste deel van de kleding verkocht. Met deze ochtend zijn veel mensen blij gemaakt met een nieuwe garderobe. Ook Palm Tree zelf is er blij mee, want elke cent wordt hier goed besteed.

S'avonds kwam Peter naar Mara en mij toe om te vragen of we de woensdag erna op N. wilde passen. Op Palm Tree woont auntie D. Zij zorgt voor N. en woont in een eigen huisje dat op het terrein staat. Er was qua communicatie iets niet helemaal goed gegaan waardoor Peter op het laatste moment pas had gehoord dat auntie D. de dag erna heel de dag weg moest en dus niet op N. kon passen. N. is een jongen met een hersenverlamming en zit in een rolstoel. N. kan zichzelf niet makkelijk uiten omdat hij niet kan praten. In het begin was dat lastig omdat we, beide zonder ervaring en zonder instructie, niet wisten waarom hij bijvoorbeeld begon te huilen. Na een tijdje wisten we precies hoe we hem aan het lachen konden krijgen en ook zagen we aan hem dat hij erg genoot van de aandacht.

Donderdag was het lekker weer en konden we met zijn allen naar het strand. Het was best een bijzonder moment want we waren bijna helemaal compleet! De kinderen hadden van een vriend van de familie een surf- en bodyboard gekregen en keken er erg naar uit om deze te gebruiken. Helaas werd het ze niet gegund en hing de shark-vlag uit. We konden dus niet zo ver het water in.

Zaterdag zijn we naar Victoria Street market geweest. Dit is een overdekte markt in Durban waar de winkeltjes zo vol staan met souvenirs dat je er amper kan lopen! Van alle kanten word je naar binnen gelokt. Wij liepen meteen door naar winkel 9 want als je daar de naam Peter liet vallen werden alle prijzen al gehalveerd. In deze markt zaten ook veel Indiase winkels waar ze curries verkochten. Als ze aan je vroegen wat voor een smaak je lekker vond dan zat de poeder al in een zakje klaar om verkocht te worden.

Dit was trouwens ook de eerste keer dat ik in Durban was. Durban is niet bepaald veilig dus we hebben vanuit de auto het een en ander gezien. Zelf door de stad lopen zit er niet in. Nou heb ik daar ook niet echt behoefte aan omdat er een hele nare en gespannen sfeer hangt. Zelfs als je in de auto zit word je als blanke al veel aangekeken en Mara vertelde mij dat de hairsalons hier s'avonds veranderen in plekken waar drugs verkocht wordt. Laat er nou net om de 50m een hairsalon aanwezig zijn. Na de markt zijn we naar Ushaka gegaan. Dat ligt aan de kust, we hebben er wat rond gelopen en heerlijk geluncht. Ook waren er allemaal optredens te zien van Afrikaanse dansgroepen.

Maandag was weer de eerste schooldag na twee weken vakantie. Het was geen normale schooldag want Ros had besloten dat ze het hele pand weer een keer wilde schoonmaken en opruimen. De kinderen gingen hard aan de slag en het begin van de middag was het allemaal weer netjes. S’middags werden we weer door Peter naar Galleria gebracht. Dit keer niet alleen met de vrijwilligers, maar A. was de dag erna jarig. We gingen dus vast met haar een cadeautje kopen en wat eten bij Spur om haar verjaardag te vieren. De kinderen genieten heel erg van zo’n momentje waarop alle aandacht naar hun gaat.

Dinsdag was A. dan echt jarig. Elke leeftijd heeft hier een eigen traditie. Tot 18 jaar is er gewoon een kinderfeestje waarop taart gegeten wordt en van alles wordt gesnoept. Wanneer de jongens hier 18 worden, worden ze door een oudere broer voor het eerst geschoren. Bij de leeftijd 19 wordt een snack-avond gehouden. Iedereen maakt dan hapjes en er wordt gezamenlijk van genoten.

Donderdag was de laatste avond van Ingrid en Rutger, tijd voor een Bye-Bye-evening. Dit keer was het wel een hele speciale avond, want Ingrid en Rutger hadden in Nederland geld opgehaald om hier iets leuks te doen met de kinderen. We gingen all-you-can eat pizza eten bij Panarotti’s. Voordat we weggingen werd de mooiste kleding uit de kast getrokken, de meiden deden hun haar netjes en ook werd er heel wat deo opgespoten. Het was echt een uitje. De kinderen hebben ontzettend genoten, overal werden foto’s en selfies gemaakt en er werd regelmatig over de tafel geschreeuwd hoeveel punten iedereen al had gegeten.

Vrijdag ochtend stonden Mara en ik al om 6u op de oprit om Ingrid en Rutger uit te zwaaien. Ze gingen na hun Palm Tree ervaring nog op reis. S’middags hebben we samen wat geshopt en wat gegeten in Galleria, we waren beide best wel toe aan weekend. Zo halverwege mijn reis merk ik best wel dat ik een beetje heimwee begin te krijgen. Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter en heb ik vooral nog erg veel zin in wat mij te wachten staat!

Zondag werden Mara en ik verrast door misschien wel de grootste nachtmerrie die je kan hebben. Er zat een SLANG in ons slaaphuisje. En nee, het was geen mini-dingetje. Het was een grote gore slang. Zomaar in de hoek van onze kamer, hoe komt die binnen en waarom glibbert hij niet ergens rond in de bush?! We hebben hem natuurlijk niet zelf weggehaald, want het enige wat wij konden doen was schreeuwen en springen. Dus Mara bleef bij het huisje om dat beest aan te staren en te kijken of hij niet stiekem wegging en ik ben naar beneden gerend om een van de stoere boys hier te halen. Nu slapen we iets minder lekker en hebben we elke avond een slangen-check.

In de vakantie heb ik mijn eerste Gerrie afgemaakt, normaal worden de creaties van vrijwilligers gewoon verkocht bij Art&Crafts, maar mijn Gerrie staat als ik terug ben op het kamertje van mijn neefje. Heel leuk! Nu gaat T. mij leren om een aap te maken, die blijken ietsje lastiger te zijn.

In de afgelopen anderhalve maand heb ik steeds meer een band opgebouwd met de kinderen. Allemaal op een eigen manier. Ik kan me zo niet voorstellen dat ik over anderhalve maand afscheid moet nemen van de kinderen. Maar ook niet van Ros, Peter en Yvon die een erg grote bijdrage leveren aan mijn goede ervaringen hier.

( o, en hoi Mara..)